Εις τας 9 Ιουλίου και ημέρα τρίτη και η ώρα τέσσερις το πρωί, φωνή ακούστηκε από τον γενναίο Τσακαρίδη και μας λέγει:
‘’Γενναίοι μου συμπολεμιστές, η Πατρίς μάς εκκάλεσε να τιμήσουμε τα όπλα αυτής . Λοιπόν γενναίοι μου αξιωματικοί και οπλίτες, εντός ολίγου θα συναντηθούμε με τον εχθρό, όμως  Θέλω η ψυχραιμία σας να είναι σταθερή’’. Αυτά μας είπε ο γενναίος Επίλαρχος Τσακαρίδης, Διοικητής της επιλαρχίας και ξεκινήσαμε εις το ιερόν έργον της Πατρίδας. Βαδίζαμε ακόμη εις το ιδικόν μας έδαφος, οπότε έδωσε ο θεός και την ημέρα εμφανίστηκαν  τα εχθρικά εδάφη, μικρή ήτο εκεί η εχθρική δύναμη. Τους έβαλε το πυροβολικό και αυτοί έφυγαν.
Να φανταστείτε, τώρα πλέον, κατά τις 7 η ώρα πέσαμε εις εχθρικά εδάφη , εις μια λίμνη. Τότε επειδή ο εχθρός έφευγε, διέταξε ο Κύριος Τσακαρίδης  να βγούμε για αναγνώριση. Έφυγε η αναγνώριση υπό την διοίκηση του ανθυπίλαρχου Παπαχριστοπούλου και επήγε στο χωριό Ικερκεμετόν Εβρέ όπου αιχμαλώτισε τον στρατό που έφευγε και μετά έφυγε από αυτό το χωριό και διευθύνθηκε προς το χωριό Πάργατσον. Εμείς εν τω μεταξύ, είμεθα μια ώρα πίσω από την αναγνώριση και πέντε ώρες μπροστά από τα πεζικά και τα πυροβολικά. Εν τω μεταξύ ο Παπαχριστόπουλος  συναντήθει με τον εχθρό εις το Πάργατσον. Τότε διέταξαν τον ιδικόν μας ουλαμό να πάει αριστερά του χωριού, ίσως και τους περικυκλώσουμε και ο κύριος Παλοδήμας δεξιά. Τότες ήτο, ρε παιδιά, πολύ απελπιστικό. Εμείς, ο ουλαμός μας, εις τα αριστερά, μας διέταξε ο κύριος Ζουμπουλάκης να κάνουμε έλξη της σπάθης και να επιτεθούμε δια της σπάθης. Αλλά δυστυχώς, μας αρχίζουν αυτοί με τα πολυβόλα. Ήτο φρικτό πράγμα, ήτο απελπισία, όπως πέφτει η βροχή έτσι πέφτανε τα πολυβόλα επάνω μας, το ευτύχημα ήτο οτι δεν  κτύπησε κανείς από εμάς, μόνο ένα άλογο σκοτώθει. Τέλος μας λέγει  ο Κύριος Ζουμπουλάκης για πεζομαχία. Τι τα θέλεις, πλησιάσαμε ένα ρίγωμα και άρχισε η μάχη, γινόταν καλό γλέντι από τις σφαίρες. Κράτησε δυο ώρες η μάχη και κάναμε εφ’ όπλου λόγχη και μπήκαμε μέσα εις το χωριό. Τι να δεις εκεί, είχαν αφήσει δυο οπλοπολυβόλα, τους τα ‘’αιχμαλωτίσαμε’’ και αυτοί είχαν φύγει για το Σαλιχλί. Τότε συντάχτηκε  η ίλη για να δούμε ποιος λείπει. Έξαφνα βλέπω το γενναίο λεβεντόπαιδο Θεόδωρο Μοσχογιάννη ξαπλωμένο καταγής, σκοτώθηκε  την στιγμή που πήγαινε πρώτος να μπει εις το χωριό. Εκεί σε αυτή την μάχη αφήσαμε τον γενναίο Μοσχογιάννη και έναν τραυματία Παντοβάκη Ιωάννη. Τέλος αφού συνταχτήκαμε μας άρχισε αυτός με το πυροβόλο και μας έκανε σαλάτα. Τότες μας διατάξανε κάθε ενωμοτία με το πέδον, εγώ δε πρώτη φορά να βλέπω οβίδες να σκάζουν πλησίον μου. Έμεινα εγκρατής, πολύ περίεργο, οπότε μου έλεγε ο κύριος Ζουμπουλάκης ‘’ακολούθα αυτό το ρήγμα μη σκοτωθούμε’’, διότι είμεθα πατριώτες και λέγαμε τα περασμένα. Τότες διαταχτήκαμε να πάμε σε μια μεγάλη βρύση να ποτίσουμε τα άλογα και να ξεκουραστούμε λίγο, ήταν η ώρα 12 εις το μεσημέρι. Έξαφνα ο κάμπος όλος μαύρισε και τότε μας διατάζουν ρε παιδιά ‘’επι τον ίππον’’ και θέση να καταλάβουμε. Πλησίαζε η ώρα εις την μια οπότε μας πλησίασαν τα άγρια θηρία. Ήταν οι τούρκοι πιο πολλοί, περισσότεροι από εμάς. Αφότου εμείς καταλάβαμε τις θέσεις για τη μάχη, μας ήρθαν κοντά, περίπου τριακόσια μέτρα. Τότες μας διέταξαν να βάλουμε πυρά ομαδόν, διόλου μη σταματάμε. Ήταν η ώρα μια μετά μεσημβρία όπου άρχισε η μάχη. Βοηθάει η Παναγιά, εκεί να έβλεπε κανείς πως γινόταν η μάχη, έπεφταν βροχή τα όπλα και αυτά τα πολυβόλα. Ήταν αδύνατο να σηκώσεις κεφάλι γιατί ο ουλαμός ήταν σε αδύνατο σημείο και η θέση μας πολύ δεινή.  Πλησίαζε η ώρα  ο ήλιος να βασιλέψει και οι τούρκοι πλησίαζαν. Τότες μας διέταξαν ‘’εφ’ όπλου λόγχη’’ ρε παιδιά άμυνα να κρατήσουμε, ενίσχυση δεν έρχεται και θα αιχμαλωτιστούμε. Είχαμε στείλει αγγελιοφόρο γιατί η θέση μας είναι δεινή. Τέλος ακούγεται κάποια στιγμή ένα μουγκρητό μεγάλο και τα χρειαστήκαμε δεν γνωρίζαμε τι να κάνουμε. Τότε ακούγεται ο γενναίος Τσακαρίδης,  με κλάματα εφώναζε ‘’πάει η επιλαρχία μου, είμαστε σε μέρος πολύ δεινό, οπισθοχώρηση να κάνουμε’’. Κλαίγοντας, εφώναζε  εις τον ύψιστο ‘’θεέ μου την επιλαρχία μου, τα παιδιά μου να γλυτώσω’’. Έξαφνα σε αυτή την καταχνιά μέσα σε αυτή την μάχη, πυροβόλο ακούγεται, το αίμα μας παγώνει, νομίζαμε πως είναι εχθρικό και όλους μας θαμπώνει. Είδαμε την οβίδα και έσκασε μέσα στα εχθρικά εδάφη. Τότε όλοι μας φωνάξαμε ‘’μας ήρθε η ενίσχυση , κτυπάτε τους άπιστους, διόλου μη σας μέλει. Τότε να βλέπατε το πυροβολικό μας πως τους έβγαζε από τα προχώματα σαν να ήτανε κατσίκια. Τότες πήραμε θάρρος και εμείς και εξελευθερωθήκαμε από τα χέρια των απίστων. Εάν ακόμη από δέκα λεπτά δεν ερχόταν το πυροβολικό εκεί αιχμάλωτοι όλοι θα μας παγαίνανε στον Κεμάλ….